Stayin' Alive...

Een stamceltransplantatie heeft niet alleen op de patiënt zelf, maar ook op de rest van het gezin een grote impact. Margriet en haar gezin weten er alles van. Het was daarom éxtra bijzonder dat uitgerekend haar zoon Poen werd opgeroepen als match voor een patiënt ergens op de wereld! Vandaag delen we het eerste deel van het tweeluik 'Moeder en zoon', waarin Margriet haar kant van het indrukwekkende verhaal vertelt.

Margriet: "Het is de zomer van 2019 en op het ritme van “Stayin’ Alive” drupt er via het infuus een rozige substantie mijn lichaam in. Dat zijn dus stamcellen. Die geven mij een mooie kans op een 2.0 versie van mijzelf. Ik lig op dat moment een week in het ziekenhuis en heb de nodige chemo door mijn lijf gehad om het klaar te stomen voor deze gezonde cellen. Een paar dagen hiervoor vierden we de 18e verjaardag van zoonlief in diezelfde ziekenhuiskamer. Gelukkig weer een zoon volwassen, nu ik op mijn 45e moet ervaren hoe het is om de dood in de ogen te kijken. Dochterlief is dan nog 15, maar ongeacht hun leeftijden: die kinderen zijn evenals manlief de drijvende kracht achter mijn wil om te leven! 
 

Onze zoon geeft bij die 18e verjaardag al direct aan: 'Nu mag ik ook donor worden!' Het blijft niet bij die constatering. Al snel nadat ik na de maand opname weer thuis ben, tref ik hem in actie om zich aan te melden bij Matchis. Niet veel later besluit hij, weer uit zichzelf, om ook bloeddonor te worden. Ik kan wel stellen dat deze besluiten mij erg raakten.  

De 2.0 versie van mijzelf is er inmiddels. Een blije, dankbare versie. Na een pittige ziekenhuisperiode nog een paar hick ups, maar vanaf de eerste corona lockdown ben ik er wel weer. Met hulp van de stichting Tegenkracht kreeg ik opnieuw vertrouwen in mijn sportactiviteiten, wat me zeker ook verder heeft geholpen in herstel. Weer aan het werk gaan was ook een grote stap verder in het beter worden. Al kon dat het eerste jaar niet als huisarts, gezien de infectierisico’s, maar als docent bij de huisartsopleiding kon ik gelukkig mijn ei ook aardig kwijt. 

Inmiddels is de hele ziekenhuisopname alweer meer dan twee jaar geleden en merk ik wat deze ervaring me allemaal heeft gebracht. Als mens en als dokter ben ik gegroeid en ik werk en leef in een mooie balans. Dankbaar schrijf ik af en toe aan de jonge vrouw, mijn stamceldonor, die me deze kans op een doorstart schonk. Heel speciaal was het toen ik van haar een bericht terugkreeg. Zonder te weten wie dit voor mij over had gehad, is het heel waardevol om van ergens op de wereld zo’n (geanonimiseerd) teken van leven te krijgen! In mijn hoofd zie ik een soort “Heidi in de bergen” voor me: bij de transplantatie werd namelijk gezegd dat ze heel veel cellen had kunnen doneren, wat voor mij gunstig was. Inmiddels leef ik haast zonder restverschijnselen en met prima bloeduitslagen verder.

Dit intens dankbare gevoel werd toch weer verrijkt… Onze zoon kreeg een tijdje geleden een oproep vanuit Matchis, omdat mogelijk iemand op de wereld geholpen kon worden met zijn stamcellen. Dat op zich is al bijzonder, maar kortgeleden geleden bleek dat hij ook nog de ‘beste match’ was! Gelukkig werd hij ook medisch goedgekeurd om te mogen doneren. Dit betekende voor hem niets anders dan er vol voor gaan. Geen enkele twijfel wat dit voor hem zou inhouden, natuurlijk gewoon doen: een 'no-brainer' noemde hij dat zelf. Zonder problemen injecteerde hij zichzelf tweemaal daags met de groeifactor. 

Op de dag van zijn donatie reisden we samen af naar Nijmegen, wat een gezellige moeder-zoon activiteit was. ‘s Morgens vroeg in het ziekenhuis werd hij aan de machine aangesloten die de stamcellen uit zijn bloed centrifugeerde. Het kon tot halverwege de middag duren, maar al snel werd duidelijk dat ook hij erg veel stamcellen had aangemaakt, net zoals mijn donor. Begin van de middag konden we daardoor al huiswaarts, een hele ervaring rijker.

Het voelt heel speciaal om nu ook ‘de andere kant’ van dit traject mee te hebben gemaakt! Ik rekende uit dat de kans om een beste match te zijn slechts zo’n 0,05% is en besef dat het vrij uniek moet zijn dat juist mijn zoon met zijn levenservaring nu ook stamceldonor kon zijn. Intens dankbaar ben ik voor dit leven en voor het feit dat mijn zoon op deze manier ook iemand anders de kans geeft om verder te mogen!"

Lees volgende maand het tweede deel van het tweeluik 'Moeder en zoon', waarin Margriets zoon Poen zijn verhaal vertelt.