Stamceldonor Gino registreerde zich na de oproep van Thijs Slegers

"Niks voor mij”, is Gino's eerste gedachte als hij via zijn zus iets hoort over stamceldonatie. Hij is naar eigen zeggen ‘geen held met naalden’ en daardoor is de gedachte om stamcellen te doneren niet direct een aantrekkelijke. Toch meldt Gino zich in februari 2023 aan bij Matchis. En dat niet alleen: hij blijkt een match en doneert in datzelfde jaar ook daadwerkelijk zijn stamcellen. Wie hem van gedachten deed veranderen? “Thijs Slegers”. 

De 31-jarige Gino uit Rotterdam volgt het voetbal op de voet, dus wanneer de ernstig zieke PSV-perschef Thijs Slegers in februari 2023 een dringende oproep doet voor meer bloed- en stamceldonoren, bereikt dit Gino al snel. “Het raakte mij behoorlijk”, vertelt hij. “PSV is niet mijn club, maar dat maakte niets uit. Dat zie je vaker bij voetbal: supporters kunnen elkaar de hersenen inslaan, maar bij dit soort belangrijke dingen staan we naast elkaar.” 

De oproep van Thijs zorgt ervoor dat Gino opnieuw over stamceldonatie gaat nadenken. “Ik las dat het aanmelden eigenlijk heel makkelijk was, alleen even een stokje door je wang halen, dat klonk niet zo spannend. En ik zag dat de kans op een oproep heel erg klein was. Toen dacht ik: waarom niet?” 

Gino stapt over de drempel heen en meldt zich aan. “Eerlijk gezegd dacht ik bij mijn aanmelding: daar hoor ik nooit meer iets van”, vertelt Gino. Maar niets is minder waar: “Nog geen twee weken nadat mijn registratie volledig was afgerond, werd ik gebeld door Matchis met het bericht dat ik mogelijk een match was voor iemand.” 

Het zal toch niet?
Dat belletje kan Gino zich nog goed herinneren: “Ik was op kantoor toen ik een nummer uit Leiden op mijn telefoon zag verschijnen. ‘Het zal toch niet...’, schoot er direct door mijn hoofd. En ja hoor! Ik wist echt even niet hoe ik moest reageren. Ik was vooral heel verbaasd. Gelukkig werd me verteld dat er eerst nog een soort ‘tussenfase’ zou zijn om te controleren of ik daadwerkelijk een match was en of ik medisch gezien in aanmerking kwam om te doneren.” 

Na het gesprek neemt Gino even de tijd om alles te laten bezinken. “Ik heb er wel goed over nagedacht”, vertelt hij. “Uiteraard vond ik het spannend, maar als je wordt opgeroepen weet je ook dat je echt het leven van iemand kan redden op dat moment. Die gedachte maakte het voor mij makkelijker om over mijn angst voor naalden heen te stappen. Vrij snel na het telefoontje heb ik aangegeven dat ik er mee door wilde gaan.” 

Eerst moet bekeken worden of Gino daadwerkelijk de beste match is. Gino: “Ik kreeg een aantal buisjes opgestuurd waarmee ik zelf naar een huisartsenpost kon om bloed te laten prikken. Ik besloot het meteen te doen, dan was ik er maar vanaf. Ze vertellen dat het drie maanden kan duren voordat je iets hoort. De eerste weken schoot ik echt bij elk belletje omhoog, maar langzaamaan begon ik steeds meer te denken dat ik het niet geworden was. Je gaat er ergens toch vanuit dat er veel haast bij is. Tot ik een tijdje later het verlossende woord kreeg: ik bleek de beste match.” 

Daarna volgt een medische keuring. In het geval van Gino wordt deze in eerste instantie afgezegd omdat de situatie van de patiënt is veranderd. “Dat vond ik wel spannend, niet weten of het überhaupt nog door zou gaan”, vertelt Gino. “Ik maakte me zorgen om de patiënt. Gelukkig kreeg ik een aantal weken later te horen dat het alsnog door kon gaan." 

Niet aanstellen
De medische keuring verloopt goed en de donatiedag wordt ingepland. Omdat Gino via het bloed gaat doneren, moet hij in de dagen vooraf een medicijn toedienen dat ervoor zorgt dat de stamcellen in de bloedbaan terecht komen. Dat kan, zeker bij een angst voor naalden, best even spannend zijn. Gino: “Ik moest wel even een drempel over om bij mijzelf prikjes te zetten”, blikt Gino terug. “Gelukkig deed het geen pijn. Ik vond het ook fijn dat er iemand langskwam om bij het eerste prikje te zijn. Toen dacht: ik moet me niet aanstellen. Uiteindelijk ging het best goed. Van het prikje zelf voel je echt niks. Het is meer mentaal dat het gek voelt om dat bij jezelf te doen.” 

Op de dag van de donatie komt Gino samen met zijn vader naar het ziekenhuis toe. Gino: “Ze sluiten je in de ochtend aan op een apparaat. Je krijgt dan in je beide armen een infuus. Gelukkig ging het prikken helemaal prima. Ze bleven goed tegen me praten en voor ik het wist zat het erin. Daarna is het wachten. In de middag waren er genoeg stamcellen verzameld en kwam er iemand van Matchis langs om te kijken hoe het met me ging. Voordat ik naar huis mocht kreeg ik nog te horen dat ik voor een man van 60+ had gedoneerd.” 

Anderen helpen
Inmiddels voelt de stamceldonatie voor Gino alweer een hele tijd geleden. “Ik denk nog wel regelmatig aan hoe het nu met deze persoon gaat”, vertelt hij. “Ik was natuurlijk al zo snel na mijn aanmelding een match. Dan ga je wel denken: is het puur toeval dat die persoon net op dat moment een donor nodig had, of was hij misschien al langer aan het wachten omdat er eerder geen match was? 

Ik ben in ieder geval heel blij dat ik de stap heb genomen om me aan te melden. En dat ik de oproep van Thijs op het juiste moment voorbij heb zien komen. Vlak nadat ik werd opgeroepen zag ik dat Thijs Slegers was overleden. Toen dacht ik wel: dit is echt waar zijn oproep voor bedoeld was. Hij schreef dat het voor hem te laat was, maar dat hij graag andere mensen wilde helpen. Dat is in ieder geval nu al voor één iemand letterlijk het geval geweest. Zonder zijn oproep denk ik niet dat ik me had ingeschreven. Dat is echt aan hem te danken.”