Op de fiets naar Rome dankzij stamceldonor: "Zijn bloed stroomt door mijn aderen"

Na een levensreddende stamceltransplantatie stapt Jan deze zomer samen met zijn vrouw op de fiets. Niet om een klein tochtje te maken... Bestemming: Rome! Het verhaal van Jan is er een van doorzettingsvermogen, hoop en dankbaarheid. Na de diagnose leukemie leek de toekomst onzeker, maar dankzij een anonieme stamceldonor kreeg hij een tweede kans.  

Jan zijn verhaal begint in 2022, toen hij diezelfde tocht samen met zijn vrouw aflegde. Voor de laatste keer, dachten ze toen. Maar niets bleek minder waar.  

Jan: “We waren eigenlijk op de vlucht dat jaar. Zonder stamceltransplantatie had ik geen enkele kans had om te overleven en zou ik volgens de arts komen te overlijden aan kanker. Mijn enige redding was een onbekende stamceldonor. Met dat in ons achterhoofd besloten mijn partner en ik om, zoals we dat elk jaar deden, op fietsvakantie te gaan. Dit keer richting Rome, met een klein tentje achter op de fiets.  

We waren gewend aan lange fietsvakanties door Europa, maar deze reis voelde anders. In Toscane, aan het einde van onze tocht, kwam het besef dat dit niet alleen mijn laatste fietsreis zou kunnen zijn, maar ook het einde van een 'way of life’ die ik altijd gekoesterd had. Ik was toen 65 jaar en ik wist dat ik blij mocht zijn als ik de behandeling überhaupt zou overleven met enige restgezondheid. Huilend op de fiets nam ik me voor: ‘Ik kom hier terug, al is het op een brommer’. 

Groen licht
Twee maanden later kreeg ik de definitieve diagnose: Acute Myeloïde Leukemie. Er volgden drie maanden in isolatie in het ziekenhuis, chemokuren, bestralingen, en uiteindelijk de stamceltransplantatie van een jonge onbekende man. Het herstel verliep sneller dan ik had verwacht, maar de angst voor afstotingsreacties en infecties was voortdurend aanwezig. Mijn leven werd er een van voorzichtigheid. In de afgelopen winter, terwijl ik op zolder mijn conditie langzaam weer opbouwde (want spinning in de sportschool was natuurlijk geen optie), kreeg ik in april enigszins aarzelend groen licht van mijn hematoloog om weer naar Toscane en Rome te fietsen. 

Toen ik opnieuw op de fiets stapte, kon ik de eerste dagen mijn emoties nauwelijks onder controle houden. Het was een wonder dat ik daar was, op weg naar Rome, na alles wat er was gebeurd. Deze reis was in die zin ook een psychische revalidatie: het gedwongen leven in het "nu" kon langzaam plaatsmaken voor een toekomstperspectief. Maar ondanks het herstel voelde alles anders dan voorheen. Elke dag moesten we een stuk fietsen, door de regen, tegen de wind in en bergopwaarts. Het vertrouwen in mijn lichaam keerde maar langzaam terug.  

We besloten de tocht voorzichtig op te bouwen: eerst fietsten we naar Maastricht, dan naar Trier, langs de Bodensee en langs de Rijn de Alpen in. In een voorjaarszonnetje fietsten we langs de Italiaanse meren en door de Povlakte naar Modena, om uiteindelijk de Apennijnen over te steken naar Toscane. Tijdens het fietsen krijg ik zo nu en dan een brok in mijn keel, maar ik weet: ik ga dit halen! 

Onwerkelijk
De emoties na drie jaar van ziekte, waarvan twee jaar in totale ellende, waren overweldigend toen ik eindelijk Rome bereikte. Het voelde bijna onwerkelijk om daar weer te zijn. Het was een wonder dat ik het had gered. Op het Sint-Pietersplein kocht ik een rozenkrans met het beeld van Paus Franciscus erop, als symbool van de voltooiing van deze ongelooflijke reis. 

Ik ben Matchis enorm dankbaar voor het vinden van een passende donor. Mijn donor is mijn held. Zijn bloed stroomt door mijn aderen en hij is mijn bloedbroeder. Dankzij hem heb ik een nieuw leven gekregen en kan ik met vertrouwen naar de toekomst kijken.”