Mayke wordt ruim 12 jaar na donatie nogmaals gevraagd voor dezelfde patiënt

Soms worden donoren na hun stamceldonatie nog een keer gevraagd om witte bloedcellen te doneren voor dezelfde patiënt. Dit geeft de patiënt als het ware een ‘boost’. Mayke kreeg zo’n oproep maar liefst twaalf jaar na haar eerste donatie. En in die tijd is er veel veranderd. Nu, ruim twaalf jaar later, blikt Mayke terug op niet één, maar twee donaties voor dezelfde patiënt.  

Het was een collega van Mayke die haar jaren geleden op het belang van stamceldonatie wees. Mayke: “Ik was ook al bloeddonor en dacht: Als ik bloed kan doneren, waarom dan geen stamcellen? En hoe groot is nou de kans dat je uitgekozen wordt als donor? Als je daar een mensenleven mee kan redden, waarom niet!” 

Dat die beslissing niet voor niets is geweest, blijkt al enkele maanden later wanneer Mayke een mail van Matchis (toen nog onder de naam Europdonor) ontvangt. “Er werd mij gevraagd om telefonisch contact op te nemen. Dat heb ik gedaan en van de medewerker kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk een match was voor een patiënt. Ik heb toen bloed laten prikken om er zeker van te zijn dat mijn typering klopte. Dat gebeurde in die tijd nog via Sanquin. Ook kreeg ik daar een uitgebreide voorlichting.” 

Spoed
Waar er gemiddeld zo'n drie maanden tijd zit tussen het eerste telefoontje en de daadwerkelijke donatie, ging het proces bij Mayke in de versnelling. Mayke: “Ik zou eigenlijk pas na paar weken iets horen, maar al een week na mijn bloedafname werd ik gebeld met het nieuws dat ik daadwerkelijk de beste match was en dat mijn stamcellen met spoed nodig waren. ” 

Mayke wordt uitgenodigd voor een medische keuring om na te gaan of ze helemaal gezond is. “Daarvoor moest ik toen naar de hematologiepoli in het Radboud ziekenhuis komen”, blikt Mayke terug. “Bij mijn recente donatie was dat anders, toen werd ik op het kantoor van Matchis uitgenodigd.  

Na de keuring en de uitslag begon ik al snel met het spuiten van de groeifactor. Dit zorgt ervoor dat de stamcellen vanuit je beenmerg in je bloedbaan terecht komen. Het prikken ging me op zich best makkelijk af en de eerste dagen vielen de klachten mee. De laatste dag heb ik wel echt knallende koppijn gehad en me een beetje lamlendig gevoeld. Ik kan me herinneren dat dit echt pas de dag voor de donatie was, want ik heb daarvoor nog gewoon gewerkt.” 

Donatiedag
Voor de donatie zelf komt Mayke een dag naar het ziekenhuis in Nijmegen. “Ik lag op een kamertje met één andere donor”, blikt ze terug. “Er waren ook twee verpleegkundigen bij die alles goed in de gaten hielden. Het duurde ongeveer vijf uur voordat het apparaat waar ik aan gekoppeld was voldoende stamcellen uit mijn bloed had gehaald.” 

Mayke mag dezelfde dag nog naar huis. In de periode die volgt gaat het ‘normale’ leven weer door en verdwijnt de stamceldonatie langzaamaan naar de achtergrond. Tot een jaar of tien later. “Het was midden in de zomervakantie”, vertelt Mayke, “toen ik ineens weer werd gebeld door Matchis. De vorige keer zat er natuurlijk heel veel spoed achter, en aangezien we bijna op vakantie gingen kreeg ik eerlijk gezegd een beetje paniek. O help! Ik wilde het heel graag doen maar hoe moest dat nu met de vakantie en hoe ging ik dat allemaal met mijn kinderen regelen? De medewerkster stelde me al snel gerust. Het hoefde allemaal veel minder snel dan de eerste keer.” 

Uiteindelijk krijgt Mayke de medische keuring nog voor haar vakantie en wordt de donatie na haar vakantie ingepland. Dit keer dus geen stamcellen, maar witte bloedcellen om dezelfde patiënt een boost te geven. “De donatie verloopt op dezelfde manier, via een filterapparaat, alleen ik hoefde voor de tweede donatie geen spuitjes te zetten vooraf. Daardoor had ik dit keer geen last van pijntjes. Ook was de donatie van de bloedcellen sneller klaar dan toen ik mijn stamcellen doneerde.” 

Grote verschillen
Omdat er zoveel tijd tussen de twee donaties zit ziet Mayke duidelijke verschillen: “Het was wel heel leuk om te zien hoeveel er in twaalf jaar is verbeterd”, vertelt ze. “De kamer waar de donatie plaatsvindt is wel heel erg opgeknapt, haha. Daarnaast is de ontvangst en begeleiding veel persoonlijker geworden. Dat vond ik zelf wel heel prettig. De eerste keer kwam ik direct in zo'n groot ziekenhuis terecht waar alles om je heen continu in beweging is, dat is best overweldigend. Nu word je als donor uitgenodigd op een apart kantoor van Matchis, waar het veel rustiger is en je veel persoonlijker aandacht kunt krijgen.” 

Mayke weet dat ze voor een vrouw gedoneerd heeft, maar over de situatie van de patiënt weet ze helaas niets.  “Ik heb dat wel een keer opgevraagd, maar het was toen heel lastig te achterhalen hoe het met de patiënt ging. Omdat mijn tweede donatie voor dezelfde patiënt was, weet ik dat ze in ieder geval al meer dan tien jaar heeft kunnen doorleven dankzij mijn stamcellen. Dat vind ik al een hele mooie gedachte. Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn donaties en heb het met alle liefde gedaan.”