Stamceldonatie is een anoniem proces. Donoren kunnen de persoon voor wie zij gedoneerd hebben dus niet ontmoeten, en andersom. Toch vond er voor Marrit op de dag van haar donatie een wel heel bijzondere ontmoeting plaats met een patiënt. Een ontmoeting die haar altijd bij zal blijven! 

Marrit: “Het begon allemaal met een telefoontje van Matchis enige tijd geleden. Ze vertelden dat ik de beste match was voor een persoon ergens op deze wereld die stamcellen nodig had. Toen ik werd gebeld moest ik aangeven of ik hier nog voor open stond. ‘NATUURLIJK wil ik dat!’, was mijn antwoord. Wanneer iemand een stamceldonatie ondergaat betekent dit vaak de laatste hoop voor die persoon op leven. 

Daarna volgde een medische keuring. Mijn bloed werd gecheckt, er werden foto's gemaakt van mijn longen, een hartfilmpje en verschillende controles zoals bloeddruk, hartslag, gewicht, etc. Ze willen zeker weten dat jij als donor helemaal gezond bent voordat je aan de donatie begint.  

Al snel kreeg ik de uitslag en gelukkig was alles goed. In mijn geval zou de donatie via het bloed gaan. Daar hoort bij dat je vooraf spuitjes moet zetten met een groeifactor. Er werd een afspraak gemaakt met de apotheekzorg en die kwamen de spuitjes zelf brengen. Twee dagen erna kwam er een verpleegkundige langs die mij alles ging uitleggen en liet zien hoe ik het eerste spuitje moest zetten. Dat kan in je buik, arm of bovenbeen. Daarna kon ik de spuitjes zelf zetten, twee keer per dag. De groeifactor zorgt ervoor dat de stamcellen zich vanuit het beenmerg naar de bloedbaan verplaatsen, zodat ze op de dag van de donatie uit mijn bloed gefilterd kunnen worden.

Donatiedag
Na vijf dagen was het zover: de dag van de donatie! Ik sliep in Leiden in een hotel, geregeld door Matchis, omdat ik de volgende ochtend om 9.00 uur verwacht werd op de hemaferese-afdeling in het ziekenhuis. Het was gelukkig een super fijn team. Iedereen was erg vriendelijk en ik kreeg een warm welkom. Toen ik er klaar voor was werd er in mijn beide armen een infuus geplaatst. Via mijn linkerarm werd het bloed als het ware ‘getapt’ en in mijn rechterarm kwam het bloed weer teruggestroomd. Na een aantal uren was het klaar en werd ik losgekoppeld. De donatie was geslaagd!  

Op het moment dat we bijna weg zouden gaan werd ik nog even met mijn stamcellen op de foto gezet. Er was een vrouw aan de andere kant van de zaal die aan een verpleegkundige vroeg waarom de arts een foto van mij maakte. De verpleegkundige legde uit wat ik had gedaan en daarop vroeg de vrouw haar of ik even bij haar langs zou willen komen als ik klaar was. 

Bijzondere ontmoeting
Dat vond ik heel spannend, want deze lieve mevrouw bleek zelf geen donor te zijn. Toen ik bij haar ging zitten zag ik dat ze tranen in haar ogen had. Tegelijkertijd zag ik ook blijdschap. Ze zei: ‘Zoals je misschien wel in de gaten hebt, ben ik iemand die stamcellen ontvangt. Ik heb namelijk kanker. Ik weet nog niet of het gaat aanslaan bij mij, maar we proberen het! Door mijn donor heb ik weer hoop op leven.  

Daarom wil ik jou heel erg bedanken, ook namens de persoon die straks jouw stamcellen zal ontvangen. Je wil niet weten hoe bijzonder dit is en wat voor impact jij hebt op iemands leven. Als patiënt leef je in zo'n onzekere tijd. Ik zou zo graag mijn kleinkinderen zien opgroeien. Dankzij mijn donor krijg ik die kans. En jij geeft iemand ook zo'n kans. Lieve schat, onthoud dat jij met jouw stamcellen mogelijk een leven redt! Wees heel trots op jezelf. Ik ben in ieder geval heel trots op jou.’ 

Even stil
Na ons gesprekje was ik in shock. Ik moest het echt even verwerken. Niet alleen om de schrijnende situatie voor deze mevrouw en de rotziekte waar zij mee te maken heeft, maar ook omdat ik het zo bijzonder vond dat ze dit met mij wilde delen. Het drong tot me door wat ze mij allemaal verteld had. De hele zaal was stil op dat moment. Het was een hele bijzondere ontmoeting tussen een donor en een ontvanger en ik ben heel dankbaar dat het mij is overkomen. 

Ik denk nog vaak aan deze sterke vrouw en ik hoop echt dat de stamcellen voor haar zullen aanslaan. En natuurlijk denk ik ook aan de persoon voor wie ik zelf gedoneerd heb. Ik hoop zo dat mijn stamcellen het goed gaan doen. Ik ben heel dankbaar dat ik de kans kreeg om iemands leven te redden. Want dat is wat je doet als stamceldonor, je geeft écht iemand de kans op leven terug!”