Leonie doneerde via het beenmerg: "Als het nodig is doe ik het morgen weer!"

Leonie: "Al wekenlang denk ik iedere dag aan iemand. Wie diegene is weet ik niet, maar wel weet ik dat hij of zij mijn stamcellen nodig heeft. Na een gemist telefoongesprek en een voicemail bericht van Matchis, hoor ik dat ik mogelijk een match ben voor iemand met een bloedziekte. Ik word medisch helemaal onderzocht en als alles goed blijkt te zijn krijg ik akkoord voor het doneren van mijn stamcellen. De voorkeur gaat uit naar een beenmergpunctie en ondanks dat ik het spannend vind, sta ik voor 100% achter mijn besluit: ik ga het doen!

En dan is het zover: Het is de dag van de donatie en we komen al om 7 uur 's ochtends aan bij de parkeerplaats van het ziekenhuis. Aangekomen op de afdeling word ik gelijk naar mijn kamer gebracht. De verpleegkundige doet wat testjes zoals het controleren van mijn hartslag, zuurstofgehalte en bloeddruk. Daarna wordt er nog bloed afgenomen om mijn waardes te checken. Ze laat ons nog even alleen na de controles en naarmate de klok tikt begint de spanning ineens te komen. Ik had verwacht in de dagen voor de punctie al niet meer te kunnen slapen en eten maar ik bleek toch opvallend relaxt. Als de verpleegkundigen mij komen halen voel ik ineens angst voor wat er gaat komen. Hoe zal ik mij na de donatie voelen?

Gelukkig is iedereen super lief en ze stellen mij allemaal heel erg gerust. Als ze mij de operatiekamer inrijden weet ik niet waar ik moet kijken, er zijn zoveel mensen. Na een paar minuten komt er een zogenoemde time-out waarin alle medewerkers alles nog voor de laatste keer doorspreken. Verschillende mensen gaan daarna aan de slag. De anesthesist komt naast mij zitten en we kletsen gezellig wat over het werk wat ik doe. Aan de andere kant is er iemand bezig met een infuus aanbrengen en weer iemand anders doet wat plakkers op mijn borst en rug die mij tijdens de narcose in de gaten zullen houden.

Met een cocktail op het strand

Als alles klaar is gaat het echt beginnen en komt de vraag waar ik aan ga denken. Een vakantie op een zonnig eiland zie ik wel zitten en we hebben het over een heerlijke plek op het strand met een cocktail erbij. Het lukt me om nog een andere plek te noemen waar ik graag naar toe wil en daarna gaat het figuurlijke lichtje uit. Als ik wakker word zit er een verpleegkundige naast mij. Ik val af en toe weer in slaap, maar als ik tussendoor wakker ben wil ik graag even kletsen. Ook krijg ik van haar een ijsje. Ik heb ergens gelezen dat dit goed schijnt te zijn voor je herstel, dus een raketje als ontbijt sla ik niet af. In de tussentijd word ik goed in de gaten gehouden en ik hoor de verpleegkundige naar de afdeling bellen dat ze mij mogen komen halen om op de kamer verder bij te komen. 

Eenmaal terug op mijn kamer wordt er nog een keer bloed afgenomen. Zo kunnen ze zien wat de operatie met mijn bloedwaardes gedaan heeft. Inmiddels heb ik al meerdere keren bloed geprikt dus ik kijk er al niet meer van op. Ik ben wat moe en misselijk van de operatie, maar voel gelukkig geen echte pijn. Nadat ik wat gedronken heb krijg ik iets tegen de misselijkheid en daar knap ik echt van op. De pijnstilling begint na een tijdje uit te werken en dat merk ik wel, maar nog steeds valt de pijn mij heel erg mee. Het is gevoelig en het lijkt alsof er iemand op mijn heupen drukt, maar zolang ik rustig lig is er qua pijn weinig aan de hand.

Trots

De zaalarts komt begin van de middag bij mij kijken en geeft aan dat ik zelf mag kiezen wanneer ik naar huis ga. Als ik mij goed genoeg voel kan ik gaan, maar als ik nog even de tijd wil nemen is dat ook geen probleem. Ik besluit nog wat te eten en nog een aantal keer zelf naar de wc te lopen voordat ik naar huis wil. In het voorbereidende gesprek is aangegeven dat ik bij de stamcelafname ongeveer een liter bloed kan verliezen en dat ik mij daardoor slap kan voelen.  Omdat het nog ruim een uur rijden is naar huis, wil ik mij eerst echt goed voelen. Eind van de middag ben ik er klaar voor en meld ik mij af bij de verpleegkundige. Het is bijzonder om te merken hoe dankbaar iedereen is voor mijn donatie. Iedereen die aan mijn bed heeft gestaan heeft het benoemd en dat maakt dat ik trots begin te raken. 

Tekst gaat verder onder de foto
 

Eenmaal thuis aangekomen ben ik ontzettend moe en wil ik vooral lekker slapen. We eten eerst even een soepje en daarna kruip ik lekker in bed. Ik krijg veel berichten, kaartjes en bloemen van familie en vriendinnen. Dat is hartverwarmend, dus ik neem nog even de tijd om het te lezen. Braaf slik ik om de zes uur paracetamol en dat helpt goed. Ik voel wel wat pijn in mijn rug, maar het is goed te behappen. De nacht kom ik redelijk door. Als ik wil bewegen word ik wakker van het zeurende gevoel maar als ik weer ontspan zakt het weg en kan ik weer in slaap vallen. De volgende ochtend voelt mijn rug vooral ontzettend stijf en ik kan mij niet volledig strekken. Dat maakt het lopen lastig. Het is een vervelend en zeurderig gevoel maar nog steeds ervaar ik het gelukkig niet als echte pijn.

Jong kind

In de loop van de ochtend bellen zowel het ziekenhuis als Matchis mij op om te vragen hoe het met me gaat. Als ik het wil weten mag de medewerker van Matchis mij vertellen wat het geslacht en de leeftijdscategorie van de patiënt is. Uiteraard ben ik ontzettend nieuwsgierig. Als ze mij vertelt dat het om een jongetje tussen de 0 en 10 jaar gaat moet ik even slikken. Het was al een bijzonder traject en iedereen verdient een kans op een gezond leven, maar dat het om het leven van een kind gaat maakt het voor mij achteraf nog meer bijzonder. Ik kan mij geen voorstelling maken hoe de afgelopen tijd voor het kindje en zijn familie moet zijn geweest. Alles wat ik gisteren en vandaag heb meegemaakt valt daarbij in het niet. 

In de dagen na de punctie blijf ik nog wel last houden van mijn rug, maar het gaat gelukkig steeds beter. Het gevoel kan ik het beste omschrijven als heftige spierpijn en dat voel ik vooral als ik opsta of weer ga zitten. Na een paar dagen besluit ik om buiten een stukje te lopen. Tot nu toe deed ik dat alleen maar in huis, maar omdat ik goed in beweging moet blijven lijkt het mij ook wel lekker om een frisse neus te halen. Het geeft een heel fijn gevoel om even buiten te zijn en in de dagen die volgen ga ik twee keer per dag buiten een rondje lopen. Als ik eenmaal loop gaat het steeds beter en eigenlijk is dat met alles zo.

Het is inmiddels alweer een aantal maanden geleden dat ik voor het eerst benaderd werd door Matchis en het gaat goed met me! Ik kan mij alle gesprekken met Matchis nog goed herinneren, de communicatie was heel duidelijk en ik kijk er met een goed gevoel op terug. Mijn mindset is altijd geweest dat mijn ervaring van de donatie in het niet valt bij wat patiënten die de stamcellen nodig hebben meemaken. Ik vond het spannend en soms ook eng, maar ik ging niet naar het ziekenhuis omdat ik zelf iets mankeer. Ik heb hiermee mogelijk een leven kunnen redden en dat is het mooiste wat er is. Ik ben trots en dankbaar dat ik dit voor iemand heb kunnen betekenen en een ding weet ik zeker: Als het nodig is doe ik het morgen weer!"