Robert-Jan werd na 7 jaar opgeroepen als stamceldonor

Iets doen voor een ander, daar hecht de 26-jarige Robert-Jan veel waarde aan. Die kans kreeg hij vorig jaar, toen hij werd opgeroepen als stamceldonor. Iets waarvoor hij al sinds zijn 18e stond aangemeld, nadat hij van dichtbij had meegemaakt hoe belangrijk dat is. 

“Ik was een jaar of 16 toen een goede vriendin van mij ernstig ziek werd. De dag dat ik te horen kreeg dat ze leukemie had, kan ik mij nog goed herinneren. Het voelde zo onwerkelijk. Ze kwam terecht in een traject van chemobehandelingen en uiteindelijk was haar enige kans op genezing een stamceltransplantatie. Gelukkig was haar zusje een geschikte match. 

Dit was de eerste keer dat ik in aanraking kwam met het onderwerp stamceldonatie. Ik toen nog te jong om zelf donor te worden, maar op dat moment besloot ik dat ik mij op mijn 18e direct zou aanmelden. Van dichtbij zag ik hoeveel je als stamceldonor voor iemand kan betekenen. Helaas is mijn vriendin, ondanks de stamcellen van haar zusje, toch aan de ziekte overleden. Het was een hele nare tijd en zodra ik 18 werd heb ik me meteen geregistreerd als stamceldonor.

7 jaar later

In de jaren die volgden ontving ik van Matchis alleen de nieuwsbrieven. Tot ik zeven jaar later ineens een gemiste oproep had. Ik heb meteen teruggebeld en kreeg te horen dat ik een potentiële match voor iemand was. Dat kwam na zo’n lange tijd natuurlijk wel als een verrassing. Ik kreeg de vraag of ik er nog steeds voor open stond. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Mijn gedachten gingen op dat moment natuurlijk ook weer terug naar zo’n tien jaar geleden. Ik kon me goed inleven in wat de patiënt op dat moment doormaakte. Het voelde heel bijzonder dat ik de kans kreeg om die persoon te helpen.

Het traject van mijn stamceldonatie begon met bloed prikken. Enige tijd later kreeg ik te horen dat ik daadwerkelijk de beste match was. Vanaf dat moment werd het ineens wel heel serieus. Ik werd door Matchis uitgenodigd in Nijmegen voor een medisch onderzoek. Dat vond ik zelf heel prettig. Je wordt van top tot teen nagekeken en ik merkte dat Matchis er echt voor mij als donor was. Míjn gezondheid stond voorop. Dat gaf me veel vertrouwen.

Hoewel ik heel gezond en sportief ben, kwamen er uit het onderzoek toch een paar dingen naar voren. Zo heb ik blijkbaar ooit een auto-immuunaandoening gehad. Dit was gelukkig niet ernstig, maar ik kreeg wel te horen dat dit bij de donatie mogelijk weer zou kunnen opspelen. De keuze om wel of niet door te gaan met de donatie lag volledig bij mij en er werd ook geen druk op mij gelegd. Ik besloot om de donatie door te zetten. Dat zou een donatie via het bloed zijn. 

Geen pijn

Vrij snel na de medische keuring was het zover. Ik begon met het toedienen van een groeifactor om ervoor te zorgen dat mijn stamcellen uit mijn bloed gefilterd konden worden. Hier heb ik gelukkig weinig last van gehad. Een beetje hoofdpijn en wat lichte botpijn in mijn rug, maar niets wat met Paracetamol niet te verhelpen was. Ik hoor van mensen om me heen wel eens over angst dat het veel pijn zou doen. Dat was bij mij gelukkig echt niet het geval, daar zou ik het dus zeker niet om laten.

De nacht voor de donatie heb ik prima geslapen. Ik ben vrij nuchter en ik liet het allemaal rustig over me heen komen. Ik moest ’s ochtends al vrij vroeg naar het ziekenhuis komen. Daar werd ik goed opgevangen en naar de juiste afdeling begeleid. Hier was ik tijdens de medische keuring al een keer geweest, dus het was bekend terrein. 
Daarna werd ik gekoppeld aan een apparaat dat de stamcellen uit het bloed filtert. Ik kreeg daarvoor in allebei mijn armen een naald. Gelukkig bleken mijn aderen goed te prikken, dus dat was zo gedaan. Als je eenmaal begonnen bent is het eigenlijk alleen een kwestie van rustig afwachten. Je bloed stroomt door het apparaat heen. Daar voelde ik verder niets van. 

Vanwege corona kon mijn vriendin niet mee de kamer in, maar er werd door de verpleging goed voor me gezorgd. Iedereen was echt ontzettend lief. Ik heb mijn tijd doorgebracht door lekker een filmpje te kijken en voor ik het wist was het al voorbij. Het ging in mijn geval vrij snel, na 3 à 4 uurtjes waren er al voldoende stamcellen verzameld. 

Toen we, na de donatie, onderweg naar huis waren dacht ik nog: Nou, ik heb helemaal nergens last van. Ik voelde me helemaal niet moe. Maar toen ik thuis even op de bank ging liggen viel ik meteen in een diepe slaap. De dag na mijn donatie heb ik mijn lichaam de kans gegeven om goed uit te rusten en dat heeft wel geholpen. Ik had dat weekend een vrijgezellenfeest en toen was ik gelukkig alweer helemaal de oude. Maandag ben ik ook weer gewoon gaan sporten. 

Bijzonder nieuws

Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en kijk ik met een heel goed gevoel terug op de donatie. Daar komt bij dat ik inmiddels te horen heb gekregen dat het goed gaat met de patiënt. Ik had voor mijzelf al besloten dat ik dat graag wilde weten, maar toen ik hoorde dat het goed ging deed dat me toch nog veel meer dan ik had verwacht. Het besef dat ik iemand een tweede kans op een toekomst heb gegeven voelt heel bijzonder.   

Ik deel mijn verhaal graag om meer mensen bewust te maken van het belang van stamceldonatie. Ik denk dat dit een hele mooie manier is om iets voor een ander te doen. Je krijgt in het dagelijks leven niet snel de kans om een leven te redden. Zelf heb ik er heel weinig last van gehad, terwijl het voor iemand anders hele grote gevolgen heeft. Ik zou het zo nog honderd keer opnieuw doen!”